ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥΜΕΝΟΥ

BINTEO

Γράφει ο Κυανός Ουρανός

Τελευταία με τα διεθνή γεγονότα γίνεται πολύς λόγος σχετικά με Ορθόδοξες και μη προφητείες για την εκπλήρωσιν του Ποθούμενου του Ελληνισμού. 

 Εννοούμε δε Ποθούμενον την ανάληψιν της εδαφικής κυριαρχίας της Κωνσταντινουπόλεως αλλά και μεγάλου τμήματος της Μικράς Ασίας κι άλλων πατροπαράδοτων πατρίδων. 


 Οι περισσότεροι (ακόμα και ευλαβείς ορθόδοξοι) πιστεύουν ότι θα γίνουμε η νέα παγκόσμια υπερδύναμις διαφεντεύοντας όλη την οικουμένη.

 Ότι θα έχουμε όλον τον κόσμον στα πόδια μας κι εμείς θα είμαστε οι αφέντες, που θα απολαμβάνουμε τον πλούτο, που έχει προφητευθεί αλλά και που ήδη ανακαλύπτεται από γεωτρήσεις κι άλλες ενέργειες. Είναι όμως αυτό;

Η Κωνσταντινούπολις ή Βασιλεύουσα, δεν ήταν/είναι μια απλή πόλις. Η ονομασία της "Βασιλίς των πόλεων" μόνον τυχαία δεν ήταν. 

 Ήταν/είναι το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΤΕΜΜΑ, που κάποτε έστεφε την Ελληνορθοδοξία κι απλά από το 1453 (ή το 1204;;;) δεν το φορά κανείς και περιμένει να στέψει την άξια κεφαλή. 

 Η Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ή Ρωμανία (κι όχι Βυζάντιο, όπως κίβδηλα έδωσαν οι γερμανοί το όνομα), υπήρξε το μοναδικό Χριστοκεντρικόν κράτος. 

 Πολλοί (αμαθείς ή αδιάβαστοι) το εξομοιώνουν με τα θεοκρατικά (κυρίως μουσουλμανικά σήμερα) κράτη. Υπάρχει τεράστια διαφορά των δυο και ένα πολύ σύντομο πειστήριο της διαφοράς είναι ότι στην Ρωμανία ποτέ Πατριάρχης δεν καθαίρεσε αυτοκράτορα. 

 Το αντίθετο συνέβη πολλές φορές ακόμα και με τον κορυφαίον ιεράρχην Ιωάννην Χρυσόστομον (δις μάλιστα). 

 Η Χριστοκεντρικότητα του κράτους σήμαινε ότι ο αυτοκράτωρ εστέφετο από τον ίδιον τον Χριστόν, σαν διακονητής του επί γης, όπως οι ιερείς με το μυστήριον της ιερωσύνης γίνονται διακονητές του Χριστού για τα λατρευτικά καθήκοντα. 

 Πιστεύεται ότι αυτή η στέψις ήταν Μυστήριον κι λεγόταν “ελέω Θεού βασιλεία”. Η φροντίδα του αυτοκράτορα (και κατόπιν βασιλέως) ήταν να φροντίζει και υπηρετεί τον λαόν (τα “πρόβατα” του Χριστού). Ήταν λειτούργημα δηλαδή, διακονία. 

 Άλλωστε ο όρος βασιλεύς πάντα σήμαινε η βάσις του λαού. Πόση διαφορά με την σημερινή πραγματικότητα, όπου οι (υπό το έργον) υπουργοί ή πρωθυπουργοί έχουν αναδειχθεί σε υπέρεργους (υπέρ το έργον), υπούργους και πρωθυπούργους. 

 Ενώ σε κάποιους φαίνεται δύσκολο να το καταλάβει είναι απλή μια παραβολή με άλλα μυστήρια : Κάποιοι τίμησαν το μυστήριον του γάμου τους (σύμφωνα με την Ορθοδοξία) και κάποιοι όχι. 

Κάποιοι ιερείς τίμησαν το μυστήριον της ιεροσύνης τους και κάποιοι όχι. Παρόμοια πολλοί αυτοκράτορες/βασιλείς τίμησαν την ελέω Θεού βασιλεία τους (διακονώντας τον Χριστόν) κι άλλοι δεν την τίμησαν, νοιαζόμενοι και προωθώντας το εγώ τους ή άλλα θέματα. 

 Αντίθετα δε με το τι συνηθιζόταν ως τότε στις αυτοκρατορίες, ήταν εντελώς “ντόμπρο” απέναντι στον λαό να μην παρουσιάζεται σαν θεός (όπως και στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία) ΑΛΛΑ ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ, όχι θεός αλλά με τον “φόβον” και το έλεος του πραγματικού Θεού, στον οποίον έδινε αναφορά.

 Η κύρια διακονία όμως του ίδιου του κράτους με κεφαλήν του τον ίδιο τον Χριστόν (γι αυτό θεωρείτο Χριστοκεντρικόν) ήταν η διάδοσις της Μοναδικής Αληθείας του κόσμου (του Τριαδικού Θεού δηλαδή) ανά την οικουμένην. 

 Η προσφορά της Ρωμανίας (παρά τα όσα στρεβλά έκανε, που οδήγησαν στην πτώσιν της) φαίνεται από τους πόσους λαούς εκχριστιάνισε (ΠΟΤΕ ΒΙΑΙΑ) κι ότι σήμερα αν ο κόσμος στέκεται από την λαίλαπα της παγκοσμιοποιήσεως οφείλεται στην ορθόδοξη Ρωσία. 

 Φαντάζεται κανείς τι θα συνέβαινε αν οι ρώσοι ήταν στην πλειοψηφία τους μουσουλμάνοι;

Ο Ένας και Μοναδικός Θεός του κόσμου, ο Δημιουργός των πάντων ορατών τε και αοράτων, έδωσε κάποτε την ευλογία του για την γέννηση ενός έθνους με σκοπόν αυτού του Έθνους την ανακάλυψιν της Μίας και Μοναδικής Αληθείας του κόσμου : ότι ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ. Μίαν αλήθεια, που κάποιος/κάποιοι ανέκαθεν προσπαθούν να αποκρύψουν από τον άνθρωπο. 

 Με τεράστιον αγώνα το ευλογημένο γένος διέβη το κατώφλι αναρίθμητων αιώνων αενάως μαχόμενον υπέρ βωμών και εστιών, υπέρ Πίστεως και Πατρίδος και κυρίως δημιουργώντας και προσπαθώντας να ανακαλύψει την Αλήθειαν. 

 Πέρα από οποιαδήποτε άλλη δημιουργίαν ή ανακάλυψιν ή οποιαδήποτε επιστήμη θεμελίωσε, η κορωνίς της Ελληνικής δημιουργίας υπήρξε η Ελληνική Φιλοσοφία, η οποία χαρακτηρίζεται ως η "Επιστήμη των Επιστημών", ακριβώς γιατί σκοπός της ήταν η ανακάλυψις αυτής καθ'εαυτής της Αληθείας του κόσμου. 

 Και η ελληνική γλώσσα υπήρξεν η κορυφαία γλώσσα του κόσμου ακριβώς γιατί σαν εργαλείο του Ελληνισμού έπρεπε να εκφράσει έννοιες και καταστάσεις, που ποτέ στο παρελθόν ούτε στο μέλλον ακούμπησαν οι υπόλοιποι λαοί. 

 (Η λέξις "αλήθεια" προκύπτει ετυμολογικά από το στερητικόν "α" και την λήθην, δηλαδή αυτό που "ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΕΧΑΣΤΕΙ"). Δυστυχώς η Μία και Μοναδική Αλήθεια είχε εν πολλοίς ξεχαστεί.

Η Ελληνική Φιλοσοφία έδωσε την δυνατότητα στο ευλογημένο γένος επί Μεγ.Αλεξάνδρου να καταλάβει (έστω πρόσκαιρα εδαφικά, αλλά ΠΑΝΤΑ πολιτιστικά) το μεγαλύτερο κατοικημένο μέρος του τότε γνωστού και "πολιτισμένου" κόσμου και να "εξάγει" τον πολιτισμόν του, γιατί ΠΟΤΕ ο Έλληνας δεν κράτησε κρυφή την γνώσιν. 

 Η αναζήτησις της Μίας και Μοναδικής Αληθείας συνεχίστηκε μερικούς αιώνες ακόμα μέχρις ότου ο Ιησούς Χριστός αποκαλύφθηκε. 

 Γι αυτόν τον λόγον και υπήρξε ο μοναδικός λαός που αγκάλιασε με μεγαλύτερη θέρμη από οποιονδήποτε άλλον λαό τον Ιησού Χριστό έχοντας διαχρονικά μεγαλύτερη θεοσέβειαν από κάθε άλλον λαόν. 

 Το ταξίδι της ανακαλύψεως της Μίας και Μοναδικής Αληθείας είχε τελειώσει κι ο Ένας και Μοναδικός Θεός έστεψε τους Έλληνες βασιλείς αυτού του Κόσμου με έδρα την Βασιλεύουσα (... αρθήσεται αφ'υμών η βασιλεία του Θεού και δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής (Ματθ.21.43) -

Ο Χριστός επαγγελόμενος το ανώτατον απευθύνθηκε στους θιασώτες του ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ, διότι μόνον αυτοί ήταν εκπαιδευμένοι να αντιληφθούν, διεκδικήσουν και υπηρετήσουν το ανώτερο, το ψυχο-πνευματικό κι όχι το υλικό, το ζωώδες, το χυδαίο. 

 Η μεγαλύτερη κοσμική αλλά κυρίως πνευματική Αυτοκρατορία όλων των εποχών υπήρξεν η Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, η Ρωμανία δηλαδή, το Ελληνοχριστιανικόν κράμα.

Δυστυχώς ο αέναος πόλεμος κατά των δυο φορέων της Αληθείας (Ελληνισμού και Χριστιανισμού, που πλέον συνεχίζουν σαν ένας (αρχικά Ελληνοχριστιανισμός και μετά το Σχίσμα Ελληνορθοδοξία) συνεχίζεται λυσσώδης και οι Ελληνορθοδόξοι αποδεικνύονται κατώτεροι των προσδοκιών του Δημιουργού, δεδομένου ότι στην πορεία σιγά-σιγά “ξεθωριάζει” η Αλήθεια. 

Αποτέλεσμα είναι η αφαίρεσις του Παγκοσμίου Στέμματος με τις δυο αλώσεις.  Ο Δημιουργός καρτερικά αναμένει το "ευλογημένον" γένος να ξανανακαλύψει και ξαναδιακονήσει την Αλήθειαν, ώστε να του επιστρέψει το Παγκόσμιο Στέμμα, (που Εκείνος κρατεί και δεν το δίνει σε κανέναν άλλον) και να συνεχίσει το λειτούργημα της Ρωμανίας. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΘΟΥΜΕΝΟΝ !!!

Ο Ελληνισμός έφερε σε ίσον ύψος πνευματικόν και υλικό στοιχείο (“καλός κ’αγαθός”) και ο Χριστιανισμός δίδαξε την υπεροχή του ψυχοπνευματικού στοιχείου έναντι του υλικού. 

 Είναι λοιπόν ουτοπία να περιμένουμε ότι το Ποθούμενον θα εκφραστεί μόνον εδαφικά (υλικά) με την παραχώρησιν της Βασιλεύουσας στην Ελλάδα. 

 Άλλωστε για ποια Ελλάδα μιλάμε, αυτήν που καταδυναστεύει τους Έλληνες και καταστρέφει ο,τιδήποτε Ελληνικόν κι Ορθόδοξον; Είναι δυνατόν η Βασιλεύουσα να παραδοθεί στους εχθρούς της Ελληνορθοδοξίας; Διπλή ουτοπία !!!

Το Ποθούμενον είναι η αποκατάστασις του έκπτωτου βασιλέα στον θρόνον του. Ο άσωτος Βασιλεύς θα επιστρέψει αλλά με τις προϋποθέσεις της επιστροφής του ασώτου υιού. 

 Πρέπει να έχει αντιληφθεί τα λάθη του, να ξανασυνειδητοποιήσει την Μίαν και Μοναδικήν Αλήθειαν του κόσμου και να επιστρέψει τουλάχιστον στο πνευματικόν ύψος που βρισκόταν την εποχήν της αρχικής στέψεως. Εξομολόγησις, Μεταμέλεια και Μετάνοια!!! 

Άλλως είναι καταδικασμένος να αποτύχει. Διότι έχει δύο πλέον στόχους : 1ον, την πνευματική του τελείωσιν (κατ'εικόνα κι ομοίωσιν του Δημιουργού) και 2ον την διάδοσιν της Αληθείας στα πέρατα της οικουμένης. 

 Το Ποθούμενον δεν είναι μια απλή κατάκτησις, είναι λειτούργημα, γιατί ο Ελληνορθόδοξος (κι όχι ο σκέτος Έλληνας) με τους λοιπούς Ορθοδόξους θα κληθούν να συνεχίσουν το λειτούργημα της Ρωμανίας, δηλαδή την διάδοσιν της Πίστεως του Τριαδικού Θεού ανά την οικουμένην.

 Είναι δηλαδή διακονία του Θείου Σχεδίου και θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με ακόμα μεγαλύτερη σοβαρότητα από τον προσωπικόν αγώνα του καθενός για την τελείωσίν του.

 Όσοι περιμένουν να γίνουμε αφέντες του κόσμου (όπως νοούν την αφεντιά οι σημερινοί παγκοσμιοποιητές) θα απογοητευτούν οικτρά πέρα από το γεγονός ότι η “αμαξοστοιχία” του Ποθούμενου δεν θα τους παραλάβει.

Σήμερα πολλοί ομιλούν περί Πολιτισμού, Παιδείας και Προόδου. Έννοιες απόλυτα συσχετισμένες, αφού η μεν Παιδεία αποβλέπει στην διατήρησιν (και βελτίωσιν) του Πολιτισμού, ο δε Πολιτισμός στην Πρόοδον της κοινωνίας. 

 Όμως αδυνατούν να ορίσουν και προσδιορίσουν τι συνιστά την κοινωνικήν Πρόοδον, όταν μάλιστα η λέξις “κοινωνία” προϋποθέτει “κοινά” στοιχεία άρα κοινούς στόχους κι επιτεύγματα.  
Πως λοιπόν θα προσδιορισθούν αυτά τα κοινά στοιχεία όχι μόνον σε επίπεδο μιας κοινωνικής ομάδος ούτε καν ενός κράτους αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας; Για την Ορθοδοξίαν είναι απλούστατον : ανατρέχει στον “Κατασκευαστή” κι “εργάζεται με τις κατασκευαστικές προδιαγραφές” του ανθρώπου. 

 Γιατί τελικά Πολιτισμός είναι μόνον Ένας, η πνευματική τελείωσις του ανθρώπου, που θα τον οδηγήσει στον “κατασκευαστικόν” στόχον, το “Ίνα ώσιν Εν” και το Ποθούμενο θα υπηρετήσει αυτόν τον στόχον, όπως τον υπηρέτησε η Ρωμανία αλλά και ο Ελληνισμός επί Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Πολλοί θεωρούν το Ποθούμενον “γραφικό”, απραγματοποίητον, αδύνατον ή πραγματοποιήσιμο μόνο με θαύμα. Αιτιολογημένα αν δεν είναι Ορθόδοξοι (ή ακόμα και “χλιαροί” Ορθόδοξοι). 

 Αν όμως πραγματικά πιστεύουν στην Ορθοδοξία ξέρουν ότι όλη η Πίστις είναι βασισμένη στο θαύμα της Αναστάσεως του Χριστού αλλά και η ύπαρξις του σύγχρονου Ελληνικού κράτους οφείλεται στο θαύμα της νεκραναστάσεως ενός 400 ετών κεκοιμημένου γένους!!!

 Ε, ναι, θα είναι η νεκρανάστασις του χριστοκεντρικού κράτους!!!

Το Ποθούμενον δεν είναι κάτι νέον για τον Ελληνισμόν αλλά η επανάκτησίς του. Δεν επιδέχονται λάθη νεότητος πλέον και πρέπει η ανάληψις του να γίνει με ωριμότητα γέροντος. 

 Ο Μεγαλοδύναμος το ξαναπροσφέρει στους άξιους άρα αυτοί οφείλουν να προαποδειχθούν άξιοι. Άλλωστε όπως έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι "Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού". 

 Γιατί το Ποθούμενον είναι το σκαλοπάτι για το “μεγάλο Ποθούμενον”, την μέλλουσα και πραγματική ζωή και απευθύνεται σε όσους αποστρέφονται την σημερινή διαβολική κατάντια της επίγειας ζωής και ποθούν όχι απλά κάτι καλύτερο αλλά το τέλειο, αυτό με την σφραγίδα του Δημιουργού 

ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΙΝ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΦΩΤΙΣΙΝ ΛΟΙΠΟΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ, ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ...

Μια νουνεχής προειδοποίησις προς όσους το αναμένουν βάζοντας ημερομηνίες : ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ;;;


Κυανός Ουρανός